.: ORİJİNAL ARAŞTIRMA
Samsun'da Üniversite Hastanesine Başvuran Çocukluk Çağı Künt Travmalarının Retrospektif Olarak Değerlendirilmesi
Retrospective Evaluation of Childhood Blunt Traumas Admitted to a University Hospital in Samsun
Turkiye Klinikleri J Foren Sci Leg Med. 2024;21(2):63-9
doi: 10.5336/forensic.2024-101215
Makale Dili: TR
Tam Metin
ÖZET
Amaç: Çalışmada çocukluk yaş grubunda meydana gelen künt travmaların, travmanın oluşumu, yaralanmanın ağırlığı ve adli tıbbi ele alınış şekli açısından değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: 01.01.2015-01.07.2020 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisinde künt travmaya bağlı tanılarla tedavi gören 0-18 yaş grubu hastaların, hastane otomasyon sistemindeki dosya ve kayıtları geriye dönük olarak, demografik veriler, yaralanmaların meydana geliş şekilleri, meydana gelen travmaların vücut üzerindeki etkileri ve hastane sisteminde adli olgu olarak kayıtlı olup olmadığı yönünden incelendi ve elde edilen veriler analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen 1524 olgunun %64,4'ü erkek, %36,6'sı kız çocuğuydu. Çocukların ortalama yaşları 6,5±5 yıldı. Travma sonucu olgularda en çok yaralanan vücut bölgesi yüz ve üst ekstremitelerdi. Olguların %59,9'u (n: 913) yaralanmaları sonucu hastaneye yatmaları gerekmemiş, %20,6'sı (n: 314) ise yaşamsal tehlike yaratacak şekilde yaralanmıştı. Olguların %59,8'i (n: 912) ise ağırlıkları açısından basit bir tıbbi müdahale ile giderilebilecek ölçüde hafif olmayan nitelikte yaralanmalara sahipti. Olguların yalnızca %39,4'üne (n: 600) adli dosya kaydı açılmış ve 8 olgu istismar açısından değerlendirilmişti. Sonuç: Künt travmalar çocuk yaş grubunda sıklıkla karşılaşılan travmalardır. Travmanın etki derecesine bağlı olarak ciddi morbidite ve mortaliteye neden olabilmektedir. Vücut üzerinde oluşturabileceği geçici ve/veya kalıcı ağır sonuçlarla beraber künt travmatik yaralanmaların aynı zamanda istismar belirtisi olabileceği de unutulmamalıdır. Hekimlerin travmanın tıbbi yönetiminin yanı sıra adli boyutu konusunda yeterli bilgiye sahip olması bu olguların değerlendirilmesinde önemli rol oynamaktadır.
Anahtar Kelimeler: Künt travma; çocukluk çağı travmaları; adli tıp
Amaç: Çalışmada çocukluk yaş grubunda meydana gelen künt travmaların, travmanın oluşumu, yaralanmanın ağırlığı ve adli tıbbi ele alınış şekli açısından değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntemler: 01.01.2015-01.07.2020 tarihleri arasında Ondokuz Mayıs Üniversitesi Tıp Fakültesi Acil Servisinde künt travmaya bağlı tanılarla tedavi gören 0-18 yaş grubu hastaların, hastane otomasyon sistemindeki dosya ve kayıtları geriye dönük olarak, demografik veriler, yaralanmaların meydana geliş şekilleri, meydana gelen travmaların vücut üzerindeki etkileri ve hastane sisteminde adli olgu olarak kayıtlı olup olmadığı yönünden incelendi ve elde edilen veriler analiz edildi. Bulgular: Çalışmaya dâhil edilen 1524 olgunun %64,4'ü erkek, %36,6'sı kız çocuğuydu. Çocukların ortalama yaşları 6,5±5 yıldı. Travma sonucu olgularda en çok yaralanan vücut bölgesi yüz ve üst ekstremitelerdi. Olguların %59,9'u (n: 913) yaralanmaları sonucu hastaneye yatmaları gerekmemiş, %20,6'sı (n: 314) ise yaşamsal tehlike yaratacak şekilde yaralanmıştı. Olguların %59,8'i (n: 912) ise ağırlıkları açısından basit bir tıbbi müdahale ile giderilebilecek ölçüde hafif olmayan nitelikte yaralanmalara sahipti. Olguların yalnızca %39,4'üne (n: 600) adli dosya kaydı açılmış ve 8 olgu istismar açısından değerlendirilmişti. Sonuç: Künt travmalar çocuk yaş grubunda sıklıkla karşılaşılan travmalardır. Travmanın etki derecesine bağlı olarak ciddi morbidite ve mortaliteye neden olabilmektedir. Vücut üzerinde oluşturabileceği geçici ve/veya kalıcı ağır sonuçlarla beraber künt travmatik yaralanmaların aynı zamanda istismar belirtisi olabileceği de unutulmamalıdır. Hekimlerin travmanın tıbbi yönetiminin yanı sıra adli boyutu konusunda yeterli bilgiye sahip olması bu olguların değerlendirilmesinde önemli rol oynamaktadır.
Anahtar Kelimeler: Künt travma; çocukluk çağı travmaları; adli tıp
ABSTRACT
Objective: In this study it was aimed to evaluate the blunt traumas of the pediatric age group in terms of the occurrence of the trauma, the severity of the injury, and the way it was handled in terms of forensic medicine. Material and Methods: The files and records in the hospital automation system of patients aged 0-18, who were treated with diagnoses related to blunt trauma at the Emergency Department of Ondokuz Mayıs University Faculty of Medicine between 01.01.2015 and 01.07.2020, were retrospectively examined. The analysis focused on demographic data, how injuries occur, the impact of the traumas on the body, and whether the cases were recorded as forensic cases in the hospital system. The obtained data were analyzed. Results: 64.4% of the cases were boys, and 36.6% were girls. The mean age was 6.5±5 years. The most injured body area was the face and upper extremities. 59.9% (n: 913) of the cases did not require hospitalization, 20.6% (n: 314) were injured in a way that would endanger their life, and 59.8% (n: 912) of them have the injuries, that they could not be treated with simple medical intervention. Only 39.4% (n: 600) of the cases were processed through forensic file records, and 8 cases were evaluated in terms of abuse. Conclusion: Blunt traumas are frequently encountered in children and cause serious morbidity and mortality, which may also be a sign of abuse. It should not be forgotten that injuries caused by blunt trauma, along with the temporary and or permanent severe consequences they may have on the body, can also be a sign of abuse. Physicians' adequate knowledge of the forensic aspect as well as the medical management of trauma plays an important role in the evaluation of these cases.
Keywords: Blunt trauma; childhood injuries; forensic medicine
Objective: In this study it was aimed to evaluate the blunt traumas of the pediatric age group in terms of the occurrence of the trauma, the severity of the injury, and the way it was handled in terms of forensic medicine. Material and Methods: The files and records in the hospital automation system of patients aged 0-18, who were treated with diagnoses related to blunt trauma at the Emergency Department of Ondokuz Mayıs University Faculty of Medicine between 01.01.2015 and 01.07.2020, were retrospectively examined. The analysis focused on demographic data, how injuries occur, the impact of the traumas on the body, and whether the cases were recorded as forensic cases in the hospital system. The obtained data were analyzed. Results: 64.4% of the cases were boys, and 36.6% were girls. The mean age was 6.5±5 years. The most injured body area was the face and upper extremities. 59.9% (n: 913) of the cases did not require hospitalization, 20.6% (n: 314) were injured in a way that would endanger their life, and 59.8% (n: 912) of them have the injuries, that they could not be treated with simple medical intervention. Only 39.4% (n: 600) of the cases were processed through forensic file records, and 8 cases were evaluated in terms of abuse. Conclusion: Blunt traumas are frequently encountered in children and cause serious morbidity and mortality, which may also be a sign of abuse. It should not be forgotten that injuries caused by blunt trauma, along with the temporary and or permanent severe consequences they may have on the body, can also be a sign of abuse. Physicians' adequate knowledge of the forensic aspect as well as the medical management of trauma plays an important role in the evaluation of these cases.
Keywords: Blunt trauma; childhood injuries; forensic medicine
REFERANSLAR:
- Brunett P, Cameron P. Trauma. In: Tintinalli J, Stapczynski J, Ma O, Cline D, Cydulka R, Meckler G, eds. Tintinalli's Emergency Medicine A Comprehensive Study Guide. 7th ed. New York: McGrawHill; 2011. p.1671-6.
- Resmî Gazete (12.10.2004, sayı: 25611), 5237 Sayılı Türk Ceza Kanunu; 2004. [Erişim tarihi: 22.04.2021] [Link]
- Ateşçelik M, Gürger M. Acil servise künt travma ile başvuran hastaların incelenmesi [Study of Patients with Blunt Trauma in Emergency Department]. Fırat Tıp Dergisi. 2013;18(2):103-8. [Link]
- Doğan Z, Güven FMK, Cankorkmaz L, Korkmaz İ, Coşkun A, Döleş KA. Üniversite hastanemiz acil servisine travma nedeniyle başvuran çocuk olguların değerlendirilmesi [Evaluation of the child trauma cases applied to our university hospital department of emergency]. Türk Ped Arş. 2011;46(2):164-7. [Crossref]
- Wang MY, Kim KA, Griffith PM, Summers S, McComb JG, Levy ML, et al. Injuries from falls in the pediatric population: an analysis of 729 cases. J Pediatr Surg. 2001;36(10):1528-34. [Crossref] [PubMed]
- Tambay G, Satar S, Kozacı N, Açıkalın A, Ay MO, Gülen M, et al. Retrospective analysis of pediatric trauma cases admitted to the emergency medicine department. The Journal of Academic Emergency Medicine. 2013;12(1):8-12. [Crossref]
- Sever M, Saz EU, Koşargelir M. Bir üçüncü basamak hastane acil servisine başvuran adli nitelikli çocuk hastaların değerlendirilmesi [An evaluation of the pediatric medico-legal admissions to a tertiary hospital emergency department]. Ulus Travma Acil Cerrahi Dergisi. 2010;16(3):260-7. [Link]
- Dinçer Ç, Tutkun C. Fiziksel Büyüme ve Motor Gelişim. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Açık ve Uzaktan Eğitim Programı; 2020. [Link]
- Ibrahim NG, Wood J, Margulies SS, Christian CW. Influence of age and fall type on head injuries in infants and toddlers. Int J Dev Neurosci. 2012;30(3):201-6. [Crossref] [PubMed] [PMC]
- Randsborg PH. Fractures in children: aspects on health service, epidemiology and risk factors. Acta Orthop Suppl. 2013;84(350):1-24. [Crossref] [PubMed]
- Khosla S, Melton LJ 3rd, Dekutoski MB, Achenbach SJ, Oberg AL, Riggs BL. Incidence of childhood distal forearm fractures over 30 years: a population-based study. JAMA. 2003;290(11):1479-85. [Crossref] [PubMed]
- Cooper C, Dennison EM, Leufkens HG, Bishop N, van Staa TP. Epidemiology of childhood fractures in Britain: a study using the general practice research database. J Bone Miner Res. 2004;19(12):1976-81. [Crossref] [PubMed]
- Wang H, Zhou Y, Liu J, Ou L, Han J, Xiang L. Traumatic skull fractures in children and adolescents: a retrospective observational study. Injury. 2018;49(2):219-25. Erratum in: Injury. 2018;49(7):1365. [Crossref] [PubMed]
- Schneier AJ, Shields BJ, Hostetler SG, Xiang H, Smith GA. Incidence of pediatric traumatic brain injury and associated hospital resource utilization in the United States. Pediatrics. 2006;118(2):483-92. [Crossref] [PubMed]
- Magit A, Stramiello JA, Good R, Nation J. Pediatric Basilar Skull Fracture Mechanisms and Trends From 2007 to 2018. Otolaryngol Head Neck Surg. 2021;164(6):1307-13. [Crossref] [PubMed]
- Parks S, Sugerman D, Xu L, Coronado V. Characteristics of non-fatal abusive head trauma among children in the USA, 2003-2008: application of the CDC operational case definition to national hospital inpatient data. Inj Prev. 2012;18(6):392-8. [Crossref] [PubMed] [PMC]
- Landin LA. Fracture patterns in children. Acta Orthopaedica Scandinavica. 1983;54(sup202):3-109. [Crossref]
- Naranje SM, Erali RA, Warner WC Jr, Sawyer JR, Kelly DM. Epidemiology of pediatric fractures presenting to emergency departments in the united states. J Pediatr Orthop. 2016;36(4):e45-8. [Crossref] [PubMed]
- Joeris A, Lutz N, Wicki B, Slongo T, Audigé L. An epidemiological evaluation of pediatric long bone fractures-a retrospective cohort study of 2716 patients from two Swiss tertiary pediatric hospitals. BMC Pediatr. 2014;14:314. [Crossref] [PubMed] [PMC]
- Ryan LM, Teach SJ, Searcy K, Singer SA, Wood R, Wright JL, et al. Epidemiology of pediatric forearm fractures in Washington, DC. J Trauma. 2010;69(4 Suppl):S200-5. [Crossref] [PubMed]
- Pace JL. Pediatric and adolescent forearm fractures: current controversies and treatment recommendations. J Am Acad Orthop Surg. 2016;24(11):780-8. [Crossref] [PubMed]
- Reyes-Hernández LA, Cervantes-Gudiño JE, García-Diosdado A. Fracturas diafisarias radiocubitales en pacientes pediátricos. Revisión de resultados de tratamiento [Forearm diaphyseal fractures in pediatric patients. Review of treatment results]. Acta Ortop Mex. 2018;32(5):279-82. Spanish. [Crossref] [PubMed]
- Karataş Arslan Z, Erkan I. Adli vaka yönetiminde acil servis çalışanlarının bilgi düzeylerinin değerlendirilmesi [Evalutaion of knowledge levels of emergency service staff in forensic case management]. Adli Bilimler Dergisi. 2016;15(2):7-12. [Link]
- Tuğcu H, Yorulmaz C, Ceylan S, Baykal B, Celasun B, Koç S. Acil servis hizmetine katılan hekimlerin, acil olgularda hekim sorumluluğu ve adli tıp sorunları konusundaki bilgi ve düşünceleri [The knowledge and ideas of the physicians who participate in emergency services about physician responsibility in emergency cases and forensic medicine problems]. Gülhane Tıp Dergisi. 2003;45(2):175-9. [Link]
- Çolak B, Biçer U, Gündoğmuş UN, Etiler N. Kocaeli ilinde adli görev ve pratisyen hekimler [Judicial duty and general Practitioners in Kocaeli province]. Turkish Journal of Forensic Medicine. 2001;15(2):36-45. [Link]
- Köse A, Köse B, Öncü MR, Tuğrul F. Bir devlet hastanesi acil servisine başvuran hastaların profili ve başvurunun uygunluğu [Admission appropriateness and profile of the patients attended to a state hospital emergency department]. Gaziantep Tıp Dergisi. 2011;17(2):57-62. [Crossref]
- Serinken M, Türkçüer İ, Acar K, Özen M. Acil servis hekimleri tarafından düzenlenen adli raporların eksiklik ve yanlışlıklar yönünden değerlendirilmesi [Evaluation of medicolegal reports written by physicians in the emergency unit with regard to deficiencies and mistakes]. Ulus Travma Acil Cerrahi Dergisi. 2011;17(1):23-8. [Crossref] [PubMed]
- Karbeyaz K, Gündüz T, Urazel B, Kökçüoğlu MA. Adli raporlara dikkat; eskişehir deneyimi [Watch out for judicial reports, Eskisehir experience]. STED/Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi. 2012;21(5):292-6. [Link]
- Turla A, Aydın B, Sataloğlu N. Acil serviste düzenlenen adli raporlardaki hata ve eksiklikler [The mistakes and defects in the judicial reports prepared at emergency services]. Ulus Travma Acil Cerrahi Derg. 2009;15(2):180-4. [Link]
- Krug E, Dahlberg L, Mercy J, Zwi A, Lozano R. Child abuse and neglect by parents and other caregivers. World Report on Violence and Health: World Health Organization (WHO). 2002. p. 57-86. [Link]
- World Health Organization [Internet]. © 2006 WHO. Preventing child maltreatment: a guide to taking action and generating evidence. [Erişim tarihi: 20.04.2021] [Link]
- Stoltenborgh M, Bakermans-Kranenburg MJ, van Ijzendoorn MH, Alink LR. Cultural-geographical differences in the occurrence of child physical abuse? A meta-analysis of global prevalence. Int J Psychol. 2013;48(2):81-94. [Crossref] [PubMed]
- Koç F, Halıcıoğlu O, Akşit S. Hangi bulgular fiziksel istismarı düşündürür? [What findings suggest physical abuse?]. The Journal of Pediatric Research 2014;1(1):1-5. [Crossref]
- Hoehn EF, Wilson PM, Riney LC, Ngo V, Bennett B, Duma E. Identification and evaluation of physical abuse in children. Pediatr Ann. 2018;47(3):e97-e101. [Crossref] [PubMed]
- Jenny C, Hymel KP, Ritzen A, Reinert SE, Hay TC. Analysis of missed cases of abusive head trauma. JAMA. 1999 Feb 17;281(7):621-6. Erratum in: JAMA 1999;282(1):29. [Crossref] [PubMed]
.: İşlem Listesi