Tiroid Oftalmopatide Konverjans Yetmezliği
CONVERGENCE INSUFFICIENCY IN THYROID OPHTHALMOPATHY
Turkiye Klinikleri J Ophthalmol. 1998;7(4):237-40
Makale Dili: TR
Tam Metin
ÖZET
Oftalmopati gelişimi sırasında agonist ve antagonist kas gruplarında asimetrik tutulum varsa konverjans yetmezliği bulguları ortaya çıkabilir. Tiroid oftalmopatili olgularda konverjans yetmezliği sıklığı ve konverjans yetmezliğinin klinik ve komputerize tomografideki kas tutulumu bulguları ile ilişkisi incelendi. Olgular iki gruba ayrılarak incelendi. Birinci grubu tiroid oftalmopati tanısı son bir yıl içinde konmuş ve oftalmopati gelişimi yönünden araştırılmak üzere kliniğimize sevkedilmiş olan 15 hasta oluşturdu (Grup I). 2 yıldan fazla süredir kliniğimizde tiroid oftalmopati nedeniyle takip edilen 134 hastanın 35'i mektupla geri çağrıldı. Bunların kliniğimize başvuran 14'ü çalışma kapsamına alındı (Grup II). Hastalarda tam bir ortoptik muayenenin yanında konverjans yetmezliğini incelemek amacıyla konverjans yakın noktası objektif olarak değerlendirildi, yakında füzyonal konverjans amplitüdü ve "düzelme noktası" (recovery point) incelendi, akomodasyon amplitüdleri değerlendirildi. Tüm ölçümler iki kez tekrarlandı ve ortalaması alındı. Ekstraoküler kas tutulumunu göstermek amacıyla aksiyal ve koronal kesitlerle çekilmiş orbita tomografileri kullanıldı. 15 PD tabanı dışarıda (TD) ve daha az füzyonal konverjans amplitüdü olan olgular konverjans yetmezliği olarak kabul edildi. Grup Ideki 15 hastanın ikisinde konverjans yetmezliği saptandı. Bu grupta konverjans yetmezliği saptanmayan 13 olgunun 3ünde ise füzyonal konverjans amplitüdleri azalmış olarak bulundu.Grup II de 14 hastanın 4ünde konverjans yetmezliği saptandı.Grup I ve II de konverjans yetmezliği saptanmış 6 olgunun tümünde evre 4 tiroid oftalmopati mevcuttu. Klinikte ve tomografide en sık tutulan ekstraoküler kas inferior rektus, ikinci sıklıkla medial rektustu. Konverjans yakın noktası 6 olgunun üçünde normal sınırlar içindeydi. Unioküler akomodasyon amplitüdleri tüm olgularda yaşla uyumlu olarak normaldi.Konverjans yetmezliği olan 3 olguda ve konverjans yetmezliği olmayıp füzyonal rezervleri azalmış olan grup I deki 3 olguda "düzelme noktası" (recovery point) normal sınırlar içindeydi. Oftalmopati nedeniyle agonist-antagonist kas grupları arasında asimetrik tutulum sözkonusu olabileceğinden tiroid oftalmopatili olgular konverjans yetmezliğine daha yatkındırlar. Konverjans yetmezliği tanısı konmuş olgularda ortoptik tedavilerle oldukça başarılı sonuçların alınabildiği bilindiğinden, tiroid oftalmopatili olguların muayenesinde füzyonal konverjans amplitüdlerinin değerlendirilmesi önem kazanmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Konverjans yetmezliği; tiroid oftalmopati; konverjans; ekstraoküler kaslar
Oftalmopati gelişimi sırasında agonist ve antagonist kas gruplarında asimetrik tutulum varsa konverjans yetmezliği bulguları ortaya çıkabilir. Tiroid oftalmopatili olgularda konverjans yetmezliği sıklığı ve konverjans yetmezliğinin klinik ve komputerize tomografideki kas tutulumu bulguları ile ilişkisi incelendi. Olgular iki gruba ayrılarak incelendi. Birinci grubu tiroid oftalmopati tanısı son bir yıl içinde konmuş ve oftalmopati gelişimi yönünden araştırılmak üzere kliniğimize sevkedilmiş olan 15 hasta oluşturdu (Grup I). 2 yıldan fazla süredir kliniğimizde tiroid oftalmopati nedeniyle takip edilen 134 hastanın 35'i mektupla geri çağrıldı. Bunların kliniğimize başvuran 14'ü çalışma kapsamına alındı (Grup II). Hastalarda tam bir ortoptik muayenenin yanında konverjans yetmezliğini incelemek amacıyla konverjans yakın noktası objektif olarak değerlendirildi, yakında füzyonal konverjans amplitüdü ve "düzelme noktası" (recovery point) incelendi, akomodasyon amplitüdleri değerlendirildi. Tüm ölçümler iki kez tekrarlandı ve ortalaması alındı. Ekstraoküler kas tutulumunu göstermek amacıyla aksiyal ve koronal kesitlerle çekilmiş orbita tomografileri kullanıldı. 15 PD tabanı dışarıda (TD) ve daha az füzyonal konverjans amplitüdü olan olgular konverjans yetmezliği olarak kabul edildi. Grup Ideki 15 hastanın ikisinde konverjans yetmezliği saptandı. Bu grupta konverjans yetmezliği saptanmayan 13 olgunun 3ünde ise füzyonal konverjans amplitüdleri azalmış olarak bulundu.Grup II de 14 hastanın 4ünde konverjans yetmezliği saptandı.Grup I ve II de konverjans yetmezliği saptanmış 6 olgunun tümünde evre 4 tiroid oftalmopati mevcuttu. Klinikte ve tomografide en sık tutulan ekstraoküler kas inferior rektus, ikinci sıklıkla medial rektustu. Konverjans yakın noktası 6 olgunun üçünde normal sınırlar içindeydi. Unioküler akomodasyon amplitüdleri tüm olgularda yaşla uyumlu olarak normaldi.Konverjans yetmezliği olan 3 olguda ve konverjans yetmezliği olmayıp füzyonal rezervleri azalmış olan grup I deki 3 olguda "düzelme noktası" (recovery point) normal sınırlar içindeydi. Oftalmopati nedeniyle agonist-antagonist kas grupları arasında asimetrik tutulum sözkonusu olabileceğinden tiroid oftalmopatili olgular konverjans yetmezliğine daha yatkındırlar. Konverjans yetmezliği tanısı konmuş olgularda ortoptik tedavilerle oldukça başarılı sonuçların alınabildiği bilindiğinden, tiroid oftalmopatili olguların muayenesinde füzyonal konverjans amplitüdlerinin değerlendirilmesi önem kazanmaktadır.
Anahtar Kelimeler: Konverjans yetmezliği; tiroid oftalmopati; konverjans; ekstraoküler kaslar
ABSTRACT
If there is an asymmetrical involvement of the agonist and antagonist muscle groups by the ophthalmopathy, this may lead to convergence insufficiency symptoms. The incidence of convergence insufficiency in patients with thyroid eye disease and the relation between convergence insufficiency and the clinical and tomographic involvement of the extraocular muscles have been investigated. The patients were divided into the following two groups: Group I consisted of 15 patients who had a diagnosis of thyroid eye disease for less than a year. Out of 134 patients who had a diagnosis of thyroid eye disease for more than 2 years 35 were invited for further clinical assessment. Group II consisted of 14 patients who applied after the invitation. In addition to a full orthoptic assessment, near point of convergence ,fusional convergence amplitudes, recovery points, accomodation amplitudes and AC/A ratios (using gradient method at 5 meters) were assessed in all patients. All assessments were repeated twice and the mean was taken. Axial and coronal CT scans were investigated to detect extraocular muscle involvement. 15 prism diopters (PD) and lower fusional reserves were defined as convergence insufficiency (CI). CI was detected in 2 out of 15 patients in group I. Three patients out of the remaining 13 patients in this group presented with lower than normal fusional amplitudes. Four patients in group II had CI. All patients with CI in group I and II had clinical class IV thyroid eye disease. Inferior rectus was the most frequently involved muscle, medial rectus being the second.Convergence near points were within normal limits in 3 out of 6 patients. All 6 had amplitudes of accomodation that were normal for their respective ages. Three cases with CI and 3 cases in group I with lower than normal fusional reserves had normal recovery points. Patients with thyroid eye disease are more succeptible to CI as asymmetric involvement of the agonist and antagonist muscles by the ophthalmopathy may reduce patients binocular capabilities. Fusional convergence amplitudes must not be overlooked in thyroid eye disease patients; as is usual in otherforms of CI, convergence exercises can improve patients symptoms.
Keywords: Convergence insufficiency; thyroid eye disease; convergence; extraocular muscles
If there is an asymmetrical involvement of the agonist and antagonist muscle groups by the ophthalmopathy, this may lead to convergence insufficiency symptoms. The incidence of convergence insufficiency in patients with thyroid eye disease and the relation between convergence insufficiency and the clinical and tomographic involvement of the extraocular muscles have been investigated. The patients were divided into the following two groups: Group I consisted of 15 patients who had a diagnosis of thyroid eye disease for less than a year. Out of 134 patients who had a diagnosis of thyroid eye disease for more than 2 years 35 were invited for further clinical assessment. Group II consisted of 14 patients who applied after the invitation. In addition to a full orthoptic assessment, near point of convergence ,fusional convergence amplitudes, recovery points, accomodation amplitudes and AC/A ratios (using gradient method at 5 meters) were assessed in all patients. All assessments were repeated twice and the mean was taken. Axial and coronal CT scans were investigated to detect extraocular muscle involvement. 15 prism diopters (PD) and lower fusional reserves were defined as convergence insufficiency (CI). CI was detected in 2 out of 15 patients in group I. Three patients out of the remaining 13 patients in this group presented with lower than normal fusional amplitudes. Four patients in group II had CI. All patients with CI in group I and II had clinical class IV thyroid eye disease. Inferior rectus was the most frequently involved muscle, medial rectus being the second.Convergence near points were within normal limits in 3 out of 6 patients. All 6 had amplitudes of accomodation that were normal for their respective ages. Three cases with CI and 3 cases in group I with lower than normal fusional reserves had normal recovery points. Patients with thyroid eye disease are more succeptible to CI as asymmetric involvement of the agonist and antagonist muscles by the ophthalmopathy may reduce patients binocular capabilities. Fusional convergence amplitudes must not be overlooked in thyroid eye disease patients; as is usual in otherforms of CI, convergence exercises can improve patients symptoms.
Keywords: Convergence insufficiency; thyroid eye disease; convergence; extraocular muscles
.: İşlem Listesi