QT dağılımı Diyabette mikroalbüminüri ilişkisi ve
QT dağılımı Diyabette mikroalbüminüri ilişkisi ve
Makale Dili: TR
ÖZET
Artalan ve Amaçlar: Yüzey elektrokardiyogramında (EKG), QT süresinde derivasyonlar arası değişkenliğin [QT dağılımı (QTd)], hem diyabetik gruplarda hem de genel toplumda mortalitenin belirleyicisi olduğu gösterilmiştir. Diyabetik kardiyak otonom nöropati (KON), diyabetin sık rastlanan bir komplikasyonudur ve diyabetik topluluklarda kötü prognoz ile ilişkilidir. Bu çalışmada, Tip 1 ve 2 diyabeti olan katılımcılarda, QTd süresi ile KON ve diyabetin diğer komplikasyonları arasındaki ilişki incelenmiştir. Yöntemler: Tip 1 (n= 63) veya 2 (n=121) diyabetli, toplam 184 hasta ve bunlarla yaş ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş 100 kontrol olgusu incelenmiştir. QT ve RR aralıkları, istirahat halindeki 12 derivasyonlu EKG'de ölçülmüştür. QTd, bir bilgisayar programı kullanılarak, yarı otomatik olarak, 12 derivasyonun herhangi birindeki en yüksek ve en düşük QT'nin farkı şeklinde hesaplanmıştır. Dört klasik testten ikisinin anormal bulunması halinde KON tanısı konulmuştur. Bulgular: QTd, Tip 1 ve 2 diyabetli hastalarda ve kontrollerde anlamlı bir farklılık göstermemiştir. Tip 1 ve 2 diyabetli hastalar arasında, yaşa göre düzeltilmiş QTd aralıkları açısından anlamlı bir fark saptanmamıştır (p= .86). İki diyabet tipinde de, KON bulunan ve bulunmayan hastalar arasında QTd açısından anlamlı bir fark görülmemiştir. Çok değişkenli lineer regresyon analizi, etki karışıklığı yaratan bazı faktörler için düzeltme yapıldıktan sonra, Tip 1 diyabetli hasta grubunda, QTd ile diyabet süresi arasında pozitif bir ilişki olduğunu göstermiştir (p= .02). Tip 2 diyabeti olanlarda ise, QTd'nin, yaş (p= .006) ve mikroalbüminüri (p= .001) ile ilişkili olduğu görülmüştür. Retinopati veya kan basıncı düzeyleri ile anlamlı bir ilişki saptanamamıştır. Sonuçlar: Yaşa göre düzeltilmiş QTd aralığı, Tip 1 ve 2 diyabetli hastalar arasında anlamlı bir farklılık göstermemiştir. KON, diyabetin her iki tipinde de QTd aralığı ile ilişkili bulunmamıştır. Ayrıca, mikroalbüminürinin, Tip 2 diyabetli hastalarda QTd'nin en güçlü kestiricisi olduğu anlaşılmıştır. Uzun QTd aralığının, diyabetli olgularda kardiyak mortaliteyi ön gördüğü gözönüne alındığında, bu parametrenin, Tip 2 diyabeti ve mikroalbüminürisi bulunan olgularda kardiyovasküler riskin değerlendirilmesinde yararlı bir yardımcı gösterge olabileceği düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler: QT aralığı; QT dağılımı; Diabetes mellitus; Kardiak otonomik nöropati; Mikroalbuminuri
Artalan ve Amaçlar: Yüzey elektrokardiyogramında (EKG), QT süresinde derivasyonlar arası değişkenliğin [QT dağılımı (QTd)], hem diyabetik gruplarda hem de genel toplumda mortalitenin belirleyicisi olduğu gösterilmiştir. Diyabetik kardiyak otonom nöropati (KON), diyabetin sık rastlanan bir komplikasyonudur ve diyabetik topluluklarda kötü prognoz ile ilişkilidir. Bu çalışmada, Tip 1 ve 2 diyabeti olan katılımcılarda, QTd süresi ile KON ve diyabetin diğer komplikasyonları arasındaki ilişki incelenmiştir. Yöntemler: Tip 1 (n= 63) veya 2 (n=121) diyabetli, toplam 184 hasta ve bunlarla yaş ve cinsiyet açısından eşleştirilmiş 100 kontrol olgusu incelenmiştir. QT ve RR aralıkları, istirahat halindeki 12 derivasyonlu EKG'de ölçülmüştür. QTd, bir bilgisayar programı kullanılarak, yarı otomatik olarak, 12 derivasyonun herhangi birindeki en yüksek ve en düşük QT'nin farkı şeklinde hesaplanmıştır. Dört klasik testten ikisinin anormal bulunması halinde KON tanısı konulmuştur. Bulgular: QTd, Tip 1 ve 2 diyabetli hastalarda ve kontrollerde anlamlı bir farklılık göstermemiştir. Tip 1 ve 2 diyabetli hastalar arasında, yaşa göre düzeltilmiş QTd aralıkları açısından anlamlı bir fark saptanmamıştır (p= .86). İki diyabet tipinde de, KON bulunan ve bulunmayan hastalar arasında QTd açısından anlamlı bir fark görülmemiştir. Çok değişkenli lineer regresyon analizi, etki karışıklığı yaratan bazı faktörler için düzeltme yapıldıktan sonra, Tip 1 diyabetli hasta grubunda, QTd ile diyabet süresi arasında pozitif bir ilişki olduğunu göstermiştir (p= .02). Tip 2 diyabeti olanlarda ise, QTd'nin, yaş (p= .006) ve mikroalbüminüri (p= .001) ile ilişkili olduğu görülmüştür. Retinopati veya kan basıncı düzeyleri ile anlamlı bir ilişki saptanamamıştır. Sonuçlar: Yaşa göre düzeltilmiş QTd aralığı, Tip 1 ve 2 diyabetli hastalar arasında anlamlı bir farklılık göstermemiştir. KON, diyabetin her iki tipinde de QTd aralığı ile ilişkili bulunmamıştır. Ayrıca, mikroalbüminürinin, Tip 2 diyabetli hastalarda QTd'nin en güçlü kestiricisi olduğu anlaşılmıştır. Uzun QTd aralığının, diyabetli olgularda kardiyak mortaliteyi ön gördüğü gözönüne alındığında, bu parametrenin, Tip 2 diyabeti ve mikroalbüminürisi bulunan olgularda kardiyovasküler riskin değerlendirilmesinde yararlı bir yardımcı gösterge olabileceği düşünülmektedir.
Anahtar Kelimeler: QT aralığı; QT dağılımı; Diabetes mellitus; Kardiak otonomik nöropati; Mikroalbuminuri
ABSTRACT
Background and aims: The interlead variation of QT duration in surface electrocardiogram [ECG; QT dispersion (QTd)] has been shown to predict mortality in both diabetic and general population. Diabetic cardiac autonomic neuropathy (CAN) is a common complication of diabetes, and it is also associated with worse prognosis among the diabetic population. In this study, we investigated the association between QTd duration and CAN, as well as other complications of diabetes in participants with Types 1 and 2 diabetes. Methods: A total of 184 patients with either Type 1 (n= 63) or 2 (n= 121) diabetes, as well as 100 control participants, matched for age and sex with the diabetic individuals, were studied. QT and RR intervals were measured on 12 leads of resting ECG tracing. QTd was calculated semiautomatically using a computer program as the difference between the maximum and the minimum QT in any of the 12 leads. CAN was diagnosed when two out of the four classical tests were abnormal. Results: QTd was not significantly different between controls and patients with either Type 1 or 2 diabetes. Age-adjusted QTd intervals were not significantly different between patients with Types 1 and 2 diabetes (p= .86). For bo+th types of diabetes, no significant differences were found in QTd between patients with and without CAN. Multivariable linear regression analysis, after adjustment for a number of confounding factors, demonstrated a positive association between QTd and duration of diabetes (p=.02) in the group of the patients with Type 1 diabetes. In those with Type 2 diabetes, QTd was associated with age (p=.006) and presence of microalbuminuria (p= .001). In addition, no significant association was found with retinopathy or blood pressure levels. Conclusions: Age-adjusted QTd interval was not different between patients with Types 1 and 2 diabetes. CAN is not associated with QTd interval in both types of diabetes. Furthermore, microalbuminuria was found to be the strongest predictor of QTd in patients with Type 2 diabetes. Because long QTd interval predicts cardiac mortality in participants with diabetes, it is suggested that it may be a useful adjuvant index in the evaluation of cardiovascular risk in participants with Type 2 diabetes and microalbuminuria.
Keywords: QT interval; QT dispersion; Diabetes mellitus; Cardiac autonomic neuropathy; Microalbuminuria
Background and aims: The interlead variation of QT duration in surface electrocardiogram [ECG; QT dispersion (QTd)] has been shown to predict mortality in both diabetic and general population. Diabetic cardiac autonomic neuropathy (CAN) is a common complication of diabetes, and it is also associated with worse prognosis among the diabetic population. In this study, we investigated the association between QTd duration and CAN, as well as other complications of diabetes in participants with Types 1 and 2 diabetes. Methods: A total of 184 patients with either Type 1 (n= 63) or 2 (n= 121) diabetes, as well as 100 control participants, matched for age and sex with the diabetic individuals, were studied. QT and RR intervals were measured on 12 leads of resting ECG tracing. QTd was calculated semiautomatically using a computer program as the difference between the maximum and the minimum QT in any of the 12 leads. CAN was diagnosed when two out of the four classical tests were abnormal. Results: QTd was not significantly different between controls and patients with either Type 1 or 2 diabetes. Age-adjusted QTd intervals were not significantly different between patients with Types 1 and 2 diabetes (p= .86). For bo+th types of diabetes, no significant differences were found in QTd between patients with and without CAN. Multivariable linear regression analysis, after adjustment for a number of confounding factors, demonstrated a positive association between QTd and duration of diabetes (p=.02) in the group of the patients with Type 1 diabetes. In those with Type 2 diabetes, QTd was associated with age (p=.006) and presence of microalbuminuria (p= .001). In addition, no significant association was found with retinopathy or blood pressure levels. Conclusions: Age-adjusted QTd interval was not different between patients with Types 1 and 2 diabetes. CAN is not associated with QTd interval in both types of diabetes. Furthermore, microalbuminuria was found to be the strongest predictor of QTd in patients with Type 2 diabetes. Because long QTd interval predicts cardiac mortality in participants with diabetes, it is suggested that it may be a useful adjuvant index in the evaluation of cardiovascular risk in participants with Type 2 diabetes and microalbuminuria.
Keywords: QT interval; QT dispersion; Diabetes mellitus; Cardiac autonomic neuropathy; Microalbuminuria
.: İşlem Listesi