.: ORİJİNAL ARAŞTIRMA
Opinions of University Hospital Physicians on Complementary and Alternative Medicine
Üniversite Hastanesi Doktorlarının Tamamlayıcı ve Alternatif Tıp Hakkında Fikirleri
Turkiye Klinikleri J Med Sci. 2013;33(3):621-9
doi: 10.5336/medsci.2012-28699
Makale Dili: EN
Tam Metin
ABSTRACT
Objective: Although interest in complementary and alternative medicine (CAM) therapies has been growing rapidly, studies about physicians' approaches to CAM therapies are limited in Turkey. The objective of the present study was to determine the university hospital physicians' opinions and attitudes on CAM therapies. Material and Methods: The study was conducted between April-June 2009 at the İbn-i Sina Hospital of School of Medicine of Ankara University. A cross-sectional survey was conducted among physicians about knowledge and use of CAM, and desire for being trained on it. There were 400 physicians practicing at the hospital. All physicians were invited to participate in the study. The invitation letters and questionnaires were sent through the head of departments and were collected back through the same route. The questionnaire was self-completed by all participants. All data were analyzed using Statistical Package for the social sciences (SPSS) version 11.5. Chi-square analysis was used to test for significant differences between groups. Categorical data were defined as ''frequencies and percentages''. A p value less than 0.05 was considered significant. Results: A total of 151 completed questionnaires were returned. The highest level of information among doctors regarding CAM was on acupuncture. Forty one percent of the respondents reported having used any kind of CAM treatments individually so far. Herbal medicine (14%), massage (11%), and acupuncture (9%) were the most common CAM types used by physicians. The precentage of physicians who held positive and negative attitudes toward patients requesting information on CAM were 42.4% and 25.8%, respectively. The top three factors influencing physicians to consider prescribing any CAM modalities were experimental studies or researches, proved efficacy mechanism, and published case reports. Fifty-seven percent of the physicians stated that if they were given a chance they would like to be trained on any CAM modality. Conclusion: The result of the present study implies that the knowledge level of physicians on CAM is low. This may be attributed to the unavailability of access to CAM training in medical schools in Turkey. Scientific evidence is the most important factor taken into account by physicians. More evidence based-studies are needed on the subject in order to draw the attention of the physicians on CAM.
Keywords: Complementary therapies; academic medical centers; attitude; physicians
Objective: Although interest in complementary and alternative medicine (CAM) therapies has been growing rapidly, studies about physicians' approaches to CAM therapies are limited in Turkey. The objective of the present study was to determine the university hospital physicians' opinions and attitudes on CAM therapies. Material and Methods: The study was conducted between April-June 2009 at the İbn-i Sina Hospital of School of Medicine of Ankara University. A cross-sectional survey was conducted among physicians about knowledge and use of CAM, and desire for being trained on it. There were 400 physicians practicing at the hospital. All physicians were invited to participate in the study. The invitation letters and questionnaires were sent through the head of departments and were collected back through the same route. The questionnaire was self-completed by all participants. All data were analyzed using Statistical Package for the social sciences (SPSS) version 11.5. Chi-square analysis was used to test for significant differences between groups. Categorical data were defined as ''frequencies and percentages''. A p value less than 0.05 was considered significant. Results: A total of 151 completed questionnaires were returned. The highest level of information among doctors regarding CAM was on acupuncture. Forty one percent of the respondents reported having used any kind of CAM treatments individually so far. Herbal medicine (14%), massage (11%), and acupuncture (9%) were the most common CAM types used by physicians. The precentage of physicians who held positive and negative attitudes toward patients requesting information on CAM were 42.4% and 25.8%, respectively. The top three factors influencing physicians to consider prescribing any CAM modalities were experimental studies or researches, proved efficacy mechanism, and published case reports. Fifty-seven percent of the physicians stated that if they were given a chance they would like to be trained on any CAM modality. Conclusion: The result of the present study implies that the knowledge level of physicians on CAM is low. This may be attributed to the unavailability of access to CAM training in medical schools in Turkey. Scientific evidence is the most important factor taken into account by physicians. More evidence based-studies are needed on the subject in order to draw the attention of the physicians on CAM.
Keywords: Complementary therapies; academic medical centers; attitude; physicians
ÖZET
Amaç: Tamamlayıcı ve alternatif tıp (TAT) tedavilerine ilgi son zamanlarda hızla artış gösteriyor olsa da, Türkiye'de doktorların TAT tedavilerine yaklaşımları hakkındaki çalışmalar az sayıdadır. Bu çalışmadaki amaç, üniversite hastanesi doktorlarının TAT tedavileri hakkındaki fikir ve tutumlarını belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma, Nisan-Haziran 2009 tarihleri arasında Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi İbn-i Sina Hastanesi'nde gerçekleştirildi. Doktorların TAT hakkındaki bilgilerini, TAT kullanma durumlarını ve bu konuda eğitim alma isteklerini belirlemek için kesitsel bir araştırma planlandı. Hastanede çalışmakta olan 400 doktorun hepsi çalışma için hedeflendi. Davet mektupları ve anketler bölüm başkanlıkları aracılığıyla gönderildi ve yine aynı şekilde geri toplandı. Katılımcılar anketleri kendileri doldurdular. Bütün veriler SPSS 11.5 kullanılarak değerlendirildi. Gruplar arasındaki istatistiksel farklılıkları belirlemek için ki-kare testi kullanıldı. Kategorik veriler ''sıklık ve yüzde'' olarak belirtildi. p<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Toplam olarak 151 doldurulmuş anket geri geldi. Doktorlar, en fazla akupunktur hakkında bilgili idiler. Katılımcıların %41'i şimdiye kadar kişisel olarak herhangi bir TAT yöntemi kullanmış olduklarını belirttiler. Doktorlar TAT yöntemleri arasında en sık bitkisel tıp (%14), masaj (%11) ve akupunktur (%9) yöntemlerini kullanmışlardı. Hastaların TAT tedavileri hakkında bilgi alma talepleri karşısında doktorların % 42,4'ü pozitif, %25,8'i de negatif tutum içindeydi. Herhangi bir TAT yöntemini reçete etme hakkında doktorları yönlendirmede etkili ilk üç faktör, deneysel çalışmalar ya da araştırmalar, kanıtlanmış etki mekanizması ve yayınlanmış olgu sunumlarıydı. Doktorların %57'si fırsat verilmesi durumunda herhangi bir TAT çeşidi hakkında eğitim almak isteyeceklerini belirttiler. Sonuç: Bu çalışma, doktorların TAT hakkındaki bilgi düzeylerinin düşük olduğunu göstermektedir. Bu durum Türkiye'de tıp fakültelerinde TAT eğitiminin eksikliğinden kaynaklanıyor olabilir. Doktorlar tarafından dikkate alınan en önemli faktör bilimsel kanıttır. Doktorların dikkatini TAT yöntemlerine çekmek için daha fazla sayıda kanıta dayalı çalışmaya gereksinim vardır.
Anahtar Kelimeler: Tamamlayıcı tedaviler; akademik tıp merkezleri; tutum; doktorlar
Amaç: Tamamlayıcı ve alternatif tıp (TAT) tedavilerine ilgi son zamanlarda hızla artış gösteriyor olsa da, Türkiye'de doktorların TAT tedavilerine yaklaşımları hakkındaki çalışmalar az sayıdadır. Bu çalışmadaki amaç, üniversite hastanesi doktorlarının TAT tedavileri hakkındaki fikir ve tutumlarını belirlemektir. Gereç ve Yöntemler: Bu çalışma, Nisan-Haziran 2009 tarihleri arasında Ankara Üniversitesi Tıp Fakültesi İbn-i Sina Hastanesi'nde gerçekleştirildi. Doktorların TAT hakkındaki bilgilerini, TAT kullanma durumlarını ve bu konuda eğitim alma isteklerini belirlemek için kesitsel bir araştırma planlandı. Hastanede çalışmakta olan 400 doktorun hepsi çalışma için hedeflendi. Davet mektupları ve anketler bölüm başkanlıkları aracılığıyla gönderildi ve yine aynı şekilde geri toplandı. Katılımcılar anketleri kendileri doldurdular. Bütün veriler SPSS 11.5 kullanılarak değerlendirildi. Gruplar arasındaki istatistiksel farklılıkları belirlemek için ki-kare testi kullanıldı. Kategorik veriler ''sıklık ve yüzde'' olarak belirtildi. p<0,05 istatistiksel olarak anlamlı kabul edildi. Bulgular: Toplam olarak 151 doldurulmuş anket geri geldi. Doktorlar, en fazla akupunktur hakkında bilgili idiler. Katılımcıların %41'i şimdiye kadar kişisel olarak herhangi bir TAT yöntemi kullanmış olduklarını belirttiler. Doktorlar TAT yöntemleri arasında en sık bitkisel tıp (%14), masaj (%11) ve akupunktur (%9) yöntemlerini kullanmışlardı. Hastaların TAT tedavileri hakkında bilgi alma talepleri karşısında doktorların % 42,4'ü pozitif, %25,8'i de negatif tutum içindeydi. Herhangi bir TAT yöntemini reçete etme hakkında doktorları yönlendirmede etkili ilk üç faktör, deneysel çalışmalar ya da araştırmalar, kanıtlanmış etki mekanizması ve yayınlanmış olgu sunumlarıydı. Doktorların %57'si fırsat verilmesi durumunda herhangi bir TAT çeşidi hakkında eğitim almak isteyeceklerini belirttiler. Sonuç: Bu çalışma, doktorların TAT hakkındaki bilgi düzeylerinin düşük olduğunu göstermektedir. Bu durum Türkiye'de tıp fakültelerinde TAT eğitiminin eksikliğinden kaynaklanıyor olabilir. Doktorlar tarafından dikkate alınan en önemli faktör bilimsel kanıttır. Doktorların dikkatini TAT yöntemlerine çekmek için daha fazla sayıda kanıta dayalı çalışmaya gereksinim vardır.
Anahtar Kelimeler: Tamamlayıcı tedaviler; akademik tıp merkezleri; tutum; doktorlar
.: İşlem Listesi