Girişimsel Kardiyoloji Özel Sayısı
.: DERLEME
Ana Koroner Lezyonunda Perkutan Koroner Girişim
Percutaneous Coronary Intervention in Left Main Coronary Artery Disease
Turkiye Klinikleri J Cardiol-Special Topics. 2009;2(1):78-90
Makale Dili: TR
ÖZET
Sol ana koroner arter (LMCA) hastalığında cerrahi revaskülarizasyonun medikal tedaviye üstünlüğünün uzun yıllardır biliniyor olması ve perkutan koroner girişim ( PKG) başarısızlığı halinde sonucun ölümcül olacağı endişeleri nedeni ile cerrahi tedavi uzun yıllardır ve halen standart tedavi yöntemini oluşturmuştur. PKG ise hemen sadece operasyona uygun olmayan ya da yüksek cerrahi riske sahip hastalarda ya da korumalı LMCA darlıklarında uygulanmıştır. Özellikle 1980'li yıllardaki balon dilatasyon (PTCA), aterektomi ve çıplak kaplı stentler ( BMS) ile elde edilen ilk PKG sonuçlarının yüksek morbidite ve mortalite ile sonuçlanması bunda etkin olmuştur. Ancak stentleme tekniklerindeki ilerlemeler ve ilaç kaplı stentlerin (DES) geliştirilmesi sonrası akut işlem başarısı ve kısa-orta dönem takip sonuçlarının cerrahi ile karşılaştırılabilir seviyelere ulaşması, deneyimli merkezlerde PKG'i LMCA darlığında rutin olarak uygulanır hale getirmiştir. Bugün için en önemli veri eksikliği uzun dönem takip sonuçlarının olmamasıdır. Bu nedenle en az 5 yıla kadar ki uzun takip sonuçları elde edilinceye ve DES'lerin CABG'ye eş ya da üstün oldukları gösterlinceye kadar (devam eden COMBAT, SYNTAX ve REVASCULARIZE çalışmaları ile), cerrahi ekip ve hasta ile detaylı değerlendirme sonrası PKG'in sadece cerrahi için yüksek riske sahip hasta gruplarında ( EuroSCORE ve/veya Parsonnet skorlaması ile saptanan) ve seçilmiş lezyon lokalizasyonlarında (distal bifurkasyon haricindeki ostiyal ya da orta gövde LMCA darlıklarında) uygulanması önerilmektedir.
Anahtar Kelimeler: Ana koroner arter hastalığı, perkutan koroner girişim
Sol ana koroner arter (LMCA) hastalığında cerrahi revaskülarizasyonun medikal tedaviye üstünlüğünün uzun yıllardır biliniyor olması ve perkutan koroner girişim ( PKG) başarısızlığı halinde sonucun ölümcül olacağı endişeleri nedeni ile cerrahi tedavi uzun yıllardır ve halen standart tedavi yöntemini oluşturmuştur. PKG ise hemen sadece operasyona uygun olmayan ya da yüksek cerrahi riske sahip hastalarda ya da korumalı LMCA darlıklarında uygulanmıştır. Özellikle 1980'li yıllardaki balon dilatasyon (PTCA), aterektomi ve çıplak kaplı stentler ( BMS) ile elde edilen ilk PKG sonuçlarının yüksek morbidite ve mortalite ile sonuçlanması bunda etkin olmuştur. Ancak stentleme tekniklerindeki ilerlemeler ve ilaç kaplı stentlerin (DES) geliştirilmesi sonrası akut işlem başarısı ve kısa-orta dönem takip sonuçlarının cerrahi ile karşılaştırılabilir seviyelere ulaşması, deneyimli merkezlerde PKG'i LMCA darlığında rutin olarak uygulanır hale getirmiştir. Bugün için en önemli veri eksikliği uzun dönem takip sonuçlarının olmamasıdır. Bu nedenle en az 5 yıla kadar ki uzun takip sonuçları elde edilinceye ve DES'lerin CABG'ye eş ya da üstün oldukları gösterlinceye kadar (devam eden COMBAT, SYNTAX ve REVASCULARIZE çalışmaları ile), cerrahi ekip ve hasta ile detaylı değerlendirme sonrası PKG'in sadece cerrahi için yüksek riske sahip hasta gruplarında ( EuroSCORE ve/veya Parsonnet skorlaması ile saptanan) ve seçilmiş lezyon lokalizasyonlarında (distal bifurkasyon haricindeki ostiyal ya da orta gövde LMCA darlıklarında) uygulanması önerilmektedir.
Anahtar Kelimeler: Ana koroner arter hastalığı, perkutan koroner girişim
ABSTRACT
Surgical revascularization is currently the standard therapy for unprotected left mean coronary artery (LMCA) disease because it has been shown in randomized, long-term follow-up trials to reduce mortality compared with medical treatment. This has been based on also on the concern that restenosis after a percutaneous approach might be fatal. Infact, initial experience in the 1980s with balloon dilation (PTCA), atherectomy, and bare-metal stenting (BMS) was indeed quite discouraging due to a high rate of restenosis and major adverse events. So, percutanaeus coronary intervention (PCI) has primarily been performed only in patients with angina and LMCA disease who are considered inoperable, at high risk for coronary artery bypass graft surgery (CABG), or with prior "protected" LMCA disease. However, with improved stenting techniques, especially the advent of drug-eluting stents (DESs), many experienced institutions have adopted stent treatment of unprotected LMCA disease as a more routine strategy due to low restenosis rate with DES compared to BMS. Particularly non-bifurcational (ostial or mid-shaft) left main stenting with DES appears to have superior outcome when compared with stenting of the distal bifurcation LMCA disease. Current studies show excellent short/mid-term outcomes. Until we have longer term randomized studies of PCI with at least 5 years, however, it will be difficult to assess the benefit of one strategy over the other and it seems prudent to recommend the procedure only to patients with favorable anatomy ( non-bifurcational ostial or shaft LMCA lesions) or for high-risk surgical patients (evaluated by EuroSCORE and/or Parsonnet score) or patients with emergent presentation after consultation with surgical colleagues and careful discussion with the patient and their family. Ongoing studies (COMBAT, SYNTAX, and REVASCULARIZE studies ) could be establish the role of DES implantation instead of the reference treatment, surgery.
Keywords: Main coronary arter disease, percutaneous coronary intervention
Surgical revascularization is currently the standard therapy for unprotected left mean coronary artery (LMCA) disease because it has been shown in randomized, long-term follow-up trials to reduce mortality compared with medical treatment. This has been based on also on the concern that restenosis after a percutaneous approach might be fatal. Infact, initial experience in the 1980s with balloon dilation (PTCA), atherectomy, and bare-metal stenting (BMS) was indeed quite discouraging due to a high rate of restenosis and major adverse events. So, percutanaeus coronary intervention (PCI) has primarily been performed only in patients with angina and LMCA disease who are considered inoperable, at high risk for coronary artery bypass graft surgery (CABG), or with prior "protected" LMCA disease. However, with improved stenting techniques, especially the advent of drug-eluting stents (DESs), many experienced institutions have adopted stent treatment of unprotected LMCA disease as a more routine strategy due to low restenosis rate with DES compared to BMS. Particularly non-bifurcational (ostial or mid-shaft) left main stenting with DES appears to have superior outcome when compared with stenting of the distal bifurcation LMCA disease. Current studies show excellent short/mid-term outcomes. Until we have longer term randomized studies of PCI with at least 5 years, however, it will be difficult to assess the benefit of one strategy over the other and it seems prudent to recommend the procedure only to patients with favorable anatomy ( non-bifurcational ostial or shaft LMCA lesions) or for high-risk surgical patients (evaluated by EuroSCORE and/or Parsonnet score) or patients with emergent presentation after consultation with surgical colleagues and careful discussion with the patient and their family. Ongoing studies (COMBAT, SYNTAX, and REVASCULARIZE studies ) could be establish the role of DES implantation instead of the reference treatment, surgery.
Keywords: Main coronary arter disease, percutaneous coronary intervention
.: İşlem Listesi