Tip 2 diyabetli hastalarda öğün öncesi lispro insülin ve gece NPH veya günde iki kez NPH insülin: glisemik kontrol ve kardiovasküler risk faktörleri üzerine akut postprandiyal ve kronik etkiler
Tip 2 diyabetli hastalarda öğün öncesi lispro insülin ve gece NPH veya günde iki kez NPH insülin: glisemik kontrol ve kardiovasküler risk faktörleri üzerine akut postprandiyal ve kronik etkiler
Article Language: TR
ÖZET
Amaç: Artmış kardiyovasküler hastalık (KVH) riski ile ilişkili olarak glisemi, lipemi ve metabolik belirteçlerde ortaya çıkan akut ve kronik postprandiyal değişiklikleri incelemek amacıyla iki farklı insülin tedavi rejimi kullanıldı. Yöntemler: Açık etiketli, randomize, her biri 12 haftadan oluşan iki periyodlu çapraz bir çalışma protokolü ile, prandiyal insülin rejimi [yemek öncesi insülin lispro + yatmadan önce nötral protamin Hagedorn (NPH)] ile bazal tedavi rejimi (günde iki defa NPH) karşılaştırıldı. Çalışmaya katılan 30 tip 2 diabetes mellitus hastası (12 kadın, 18 erkek, ortalama yaş= 61 yıl), günde iki defa NPH tedavisinden oluşan 2 aylık ön tedaviyi takiben randomize edildi. Her tedavi döneminin sonunda, her hastanın kalori gereksinimine göre hazırlanmış öğle öğünü verilerek standart bir test uygulandı. Bulgular: İnsülin lispro verilen hastalarda tokluk glukozunun anlamlı derecede daha düşük olduğu gözlendi (eğri altında kalan alan0-5 saat = 43.54 ve 57.65 mM/saat; P< 0.001). Bu hastalarda ayrıca, insülin düzeylerinin daha yüksek olduğu ve lipid fraksiyonlarında akut değişimler olduğu gözlendi. Lipid fraksiyonla- rındaki değişimler, erken dönemde serbest yağ asitlerinde azalma, ardından artma, düşük trigliserid, yüksek total kolesterol, artmış düşük dansiteli lipoprotein kolesterol (LDL) ve artmış yüksek dansiteli lipoprotein kolesterol (HDL) şeklinde idi. Oniki haftalık tedaviden sonra, yemek öncesi insülin lispro + yatmadan önce NPH rejiminde, günde iki defa NPH tedavisi ile karşılaştırıldığında, hipoglisemide ya da insülin dozunda bir artışa yol açmadan, hemoglobin A1c düzeylerinin düştüğü gözlendi (HbA1c; ortalama ± Standart Hata= %7.6 ± 0.2 ve %8.2 ± 0.2; P< 0.001). Üstelik, prandiyal insülin tedavi rejiminin, total kolesterol, LDL kolesterol, ve okside LDL düzeylerini düşürdüğü görüldü. Sonuç: Yemeklerden önce insülin lispro ve bazal insülin olarak NPH'tan oluşan tedavi rejiminde gözlendiği gibi, daha iyi bir postprandiyal glisemik kontrol, HbA1c düzeylerini anlamlı derecede düşürdüğü gibi, test öğünü sonrasında lipid fraksiyonlarında da akut bir düzenlemeye yol açmaktadır. Bu biyokimyasal modifikasyonların, tip 2 diabetes mellituslu hastalarda, KVH riski üzerinde olumlu etkileri olabilir.
Anahtar Kelimeler: : Diyabet; Lispro; NPH; Postprandiyal; Test öğünü
Amaç: Artmış kardiyovasküler hastalık (KVH) riski ile ilişkili olarak glisemi, lipemi ve metabolik belirteçlerde ortaya çıkan akut ve kronik postprandiyal değişiklikleri incelemek amacıyla iki farklı insülin tedavi rejimi kullanıldı. Yöntemler: Açık etiketli, randomize, her biri 12 haftadan oluşan iki periyodlu çapraz bir çalışma protokolü ile, prandiyal insülin rejimi [yemek öncesi insülin lispro + yatmadan önce nötral protamin Hagedorn (NPH)] ile bazal tedavi rejimi (günde iki defa NPH) karşılaştırıldı. Çalışmaya katılan 30 tip 2 diabetes mellitus hastası (12 kadın, 18 erkek, ortalama yaş= 61 yıl), günde iki defa NPH tedavisinden oluşan 2 aylık ön tedaviyi takiben randomize edildi. Her tedavi döneminin sonunda, her hastanın kalori gereksinimine göre hazırlanmış öğle öğünü verilerek standart bir test uygulandı. Bulgular: İnsülin lispro verilen hastalarda tokluk glukozunun anlamlı derecede daha düşük olduğu gözlendi (eğri altında kalan alan0-5 saat = 43.54 ve 57.65 mM/saat; P< 0.001). Bu hastalarda ayrıca, insülin düzeylerinin daha yüksek olduğu ve lipid fraksiyonlarında akut değişimler olduğu gözlendi. Lipid fraksiyonla- rındaki değişimler, erken dönemde serbest yağ asitlerinde azalma, ardından artma, düşük trigliserid, yüksek total kolesterol, artmış düşük dansiteli lipoprotein kolesterol (LDL) ve artmış yüksek dansiteli lipoprotein kolesterol (HDL) şeklinde idi. Oniki haftalık tedaviden sonra, yemek öncesi insülin lispro + yatmadan önce NPH rejiminde, günde iki defa NPH tedavisi ile karşılaştırıldığında, hipoglisemide ya da insülin dozunda bir artışa yol açmadan, hemoglobin A1c düzeylerinin düştüğü gözlendi (HbA1c; ortalama ± Standart Hata= %7.6 ± 0.2 ve %8.2 ± 0.2; P< 0.001). Üstelik, prandiyal insülin tedavi rejiminin, total kolesterol, LDL kolesterol, ve okside LDL düzeylerini düşürdüğü görüldü. Sonuç: Yemeklerden önce insülin lispro ve bazal insülin olarak NPH'tan oluşan tedavi rejiminde gözlendiği gibi, daha iyi bir postprandiyal glisemik kontrol, HbA1c düzeylerini anlamlı derecede düşürdüğü gibi, test öğünü sonrasında lipid fraksiyonlarında da akut bir düzenlemeye yol açmaktadır. Bu biyokimyasal modifikasyonların, tip 2 diabetes mellituslu hastalarda, KVH riski üzerinde olumlu etkileri olabilir.
Anahtar Kelimeler: : Diyabet; Lispro; NPH; Postprandiyal; Test öğünü
ABSTRACT
Objective: Two insulin regimens were used to explore acute and chronic postprandial changes in glycemia, lipemia, and meta-bolic markers associated with increased risk of cardiovascular disease. Methods: An open-label, randomized, two-period cross-over study (12 weeks/period) compared a prandial regimen [premeal insulin lispro + bedtime neutral protamine Hagedorn (NPH)] with a basal regimen (twice-daily NPH). There were 30 patients (12 women and 18 men; mean age=61 years) with type 2 diabetes mellitus (mean duration=16 years) who were randomized after a 2-month lead-in with twice-daily NPH treatment. A standard lunch test meal developed according to each patient's caloric needs was administered at the end of each treatment period. Results: Insulin lispro was associated with significantly lower postprandial glucose (area under the curve0-5 h= 43.54 vs. 57.65 mM/h; P< .001), elevated insulin concentrations, and acutely altered lipid fractions that included an early decrease followed by an increase in free fatty acids, lower triglycerides, elevated total cholesterol, elevated lowdensity lipoprotein cholesterol (LDL), and elevated high-density lipoprotein cholesterol. After 12 weeks of treatment, insulin lispro + bedtime NPH reduced hemoglobin A1c (HbA1c; mean-FSE=7.6±0.2 vs. 8.2±0.2%; P<.001) without increasing hypoglycemia or insulin dose as compared with twice-daily NPH. Further-more, treatment with the prandial insulin regimen resulted in lower total cholesterol, lower LDL cholesterol, and lower oxidized LDL. Conclusion: Improved postprandial glycemic control, as observed in a regimen containing both prandial insulin lispro and NPH as the basal insulin, is associated with significantly lower HbA1c and acute modulation of lipid fractions after a test meal. These biochemical modifications may potentially have a favorable impact on cardiovascular risk in patients with type 2 diabetes mellitus.
Keywords: Diabetes; Lispro; NPH; Postprandial; Test meal
Objective: Two insulin regimens were used to explore acute and chronic postprandial changes in glycemia, lipemia, and meta-bolic markers associated with increased risk of cardiovascular disease. Methods: An open-label, randomized, two-period cross-over study (12 weeks/period) compared a prandial regimen [premeal insulin lispro + bedtime neutral protamine Hagedorn (NPH)] with a basal regimen (twice-daily NPH). There were 30 patients (12 women and 18 men; mean age=61 years) with type 2 diabetes mellitus (mean duration=16 years) who were randomized after a 2-month lead-in with twice-daily NPH treatment. A standard lunch test meal developed according to each patient's caloric needs was administered at the end of each treatment period. Results: Insulin lispro was associated with significantly lower postprandial glucose (area under the curve0-5 h= 43.54 vs. 57.65 mM/h; P< .001), elevated insulin concentrations, and acutely altered lipid fractions that included an early decrease followed by an increase in free fatty acids, lower triglycerides, elevated total cholesterol, elevated lowdensity lipoprotein cholesterol (LDL), and elevated high-density lipoprotein cholesterol. After 12 weeks of treatment, insulin lispro + bedtime NPH reduced hemoglobin A1c (HbA1c; mean-FSE=7.6±0.2 vs. 8.2±0.2%; P<.001) without increasing hypoglycemia or insulin dose as compared with twice-daily NPH. Further-more, treatment with the prandial insulin regimen resulted in lower total cholesterol, lower LDL cholesterol, and lower oxidized LDL. Conclusion: Improved postprandial glycemic control, as observed in a regimen containing both prandial insulin lispro and NPH as the basal insulin, is associated with significantly lower HbA1c and acute modulation of lipid fractions after a test meal. These biochemical modifications may potentially have a favorable impact on cardiovascular risk in patients with type 2 diabetes mellitus.
Keywords: Diabetes; Lispro; NPH; Postprandial; Test meal
.: Process List