.: CHAPTERS
Dissoanalitik Psikotarih: Soykırımların, Baskıların, Çocuk İstismarlarının ve Savaş Travmalarının Dissoanalizi
Dissoanalytic Psychohistory: Dissoanalysis of Genocides, Oppression, Child Abuse and War Trauma
Öztürk E. Dissoanalitik psikotarih: Soykırımların, baskıların, çocuk istismarlarının ve savaş travmalarının dissoanalizi. Öztürk E, editör. Savaş Psikolojisi. 1. Baskı. Ankara: Türkiye Klinikleri; 2023. p.1-35.
Article Language: TR
ÖZET
Travmatik yaşantılarla ilişkili kuşatıcı dissosiyatif reaksiyonlar karşısında öznel ve nesnel bileşenleri ile kişiye özgü bir deneyim olan bilincin tekilliği hipotezi, deneysel açıdan doğrulanabilen bir fenomen değildir. Kimlik kavramının travmatik yaşantılarla eşlenik ''çoklu bilinç sistemi'' ve ''çoklu bellek fenomeni'ne dair bireysel ve toplumsal her ögeyle en yakın etkileşimsel dinamiğe sahip bir eksende yapılandırılan ''dissoanaliz kuramı'', bir travma terapisti ve bir psikotarihçi olan Öztürk'ün modern psikotravmatoloji çalışmalarından bilimsel köken almıştır. "Travma ve dissosiyasyon çalışmaları'' yani ''modern psikotravmatoloji'' paradigmaları ve modaliteleri temel alınarak; empatik, sağduyulu, adaletli, barışçıl ve liyakatli bireylerden oluşan bir fonksiyonel toplum yaratmak amacıyla Öztürk tarafından geliştirilen ''Dissoanaliz Kuramı'', psikotoplumsal açıdan ''dissoanalitik psikotarih'in ortaya çıkmasını olanaklı kılmıştır. İnsanlığın travmatik tarihinin dissoanalizi ve bir yeni toplumsal gerçekliğin inşaası demek olan dissoanalitik psikotarih; toplumların dissosiyatif bileşenlerini mutlak realite eşliğinde hem analiz hem de entegre etmektedir. Dissoanalitik psikotarih, çocukluk çağı travmalarını ve savaşları önleme adına psikoloji, psikiyatri, antropoloji ve sosyoloji bilimlerinden çok daha etkin ve uygulanabilir stratejiler sunmaktadır. Bu nedenle dissoanalitik psikotarihin bütün ilişkili olduğu öteki disiplinleri yakın zamanda hem domine ederek hem de kendi kapsamına alarak ilerleyişine devam edeceği düşünülmektedir. Dissoanalitik psikotarih perspektifinden savaşlar, kalbi kırılan ve yalnızlığa terk edilen çocukların geçmişten günümüze sızan binyıllık feryatlarıdır ya da intikamlarıdır hatta gülümsemeleri çalınmış çocukların binyıllık travmatik yaşantılarının ruhsal izleridir! Savaşlar, dünde kalmış zamandan bugüne yansıyan kronik çocukluk çağı travma öyküleri bulunan dissosiye yetişkinlerin psikotoplumsal sabotajlarıdır. Bir ''dissosiyatif bumerang'' gibi uzaklaştırılamayan hatta kuşaklararası bir geçiş gösteren bireysel ve toplumsal travmatik yaşantıların ''sessiz çığlıkları'', ''saklı gözyaşları'', ''amnezik yansıları'', ''dominatik etkileri'' ve ''psikopatolojik izleri'', günümüzde vandalizm, terör ve savaşlara hatta soykırımlara transforme olarak bizleri karşılamaktadır. Travmatize edilerek kontrol kurulan hatta yönetilen bireyler ve toplumlar kendilerinin sağlıklı yanlarını yeniden aktive ederek başlatacakları ''dissosiyatif devrimler'' aracılığı ile savaşlardan, baskıdan ve esaretten ya da gönüllü kölelikten kurtulabilirler. Dissosiyatif devrimler, baskı kurularak ve travmatize edilerek kontrol edilen hatta yönetilen bireylerin ve toplumların dominant liderleriyle olan psikotoksikojen bağlarını kesmeleri ve özgürleşmeleri adına yaptıkları eylemlerin bütünüdür ki bu eylemlerle birlikte ancak ve ancak ''psikotoplumsal bilinç alyansı'' ve ''kuşaklararası gelişim'' imkanlı kılınır.
Anahtar Kelimeler: Dissoanalitik psikotarih; dissoanaliz; savaş travması; soykırım; baskı; çocuk istismarı
Travmatik yaşantılarla ilişkili kuşatıcı dissosiyatif reaksiyonlar karşısında öznel ve nesnel bileşenleri ile kişiye özgü bir deneyim olan bilincin tekilliği hipotezi, deneysel açıdan doğrulanabilen bir fenomen değildir. Kimlik kavramının travmatik yaşantılarla eşlenik ''çoklu bilinç sistemi'' ve ''çoklu bellek fenomeni'ne dair bireysel ve toplumsal her ögeyle en yakın etkileşimsel dinamiğe sahip bir eksende yapılandırılan ''dissoanaliz kuramı'', bir travma terapisti ve bir psikotarihçi olan Öztürk'ün modern psikotravmatoloji çalışmalarından bilimsel köken almıştır. "Travma ve dissosiyasyon çalışmaları'' yani ''modern psikotravmatoloji'' paradigmaları ve modaliteleri temel alınarak; empatik, sağduyulu, adaletli, barışçıl ve liyakatli bireylerden oluşan bir fonksiyonel toplum yaratmak amacıyla Öztürk tarafından geliştirilen ''Dissoanaliz Kuramı'', psikotoplumsal açıdan ''dissoanalitik psikotarih'in ortaya çıkmasını olanaklı kılmıştır. İnsanlığın travmatik tarihinin dissoanalizi ve bir yeni toplumsal gerçekliğin inşaası demek olan dissoanalitik psikotarih; toplumların dissosiyatif bileşenlerini mutlak realite eşliğinde hem analiz hem de entegre etmektedir. Dissoanalitik psikotarih, çocukluk çağı travmalarını ve savaşları önleme adına psikoloji, psikiyatri, antropoloji ve sosyoloji bilimlerinden çok daha etkin ve uygulanabilir stratejiler sunmaktadır. Bu nedenle dissoanalitik psikotarihin bütün ilişkili olduğu öteki disiplinleri yakın zamanda hem domine ederek hem de kendi kapsamına alarak ilerleyişine devam edeceği düşünülmektedir. Dissoanalitik psikotarih perspektifinden savaşlar, kalbi kırılan ve yalnızlığa terk edilen çocukların geçmişten günümüze sızan binyıllık feryatlarıdır ya da intikamlarıdır hatta gülümsemeleri çalınmış çocukların binyıllık travmatik yaşantılarının ruhsal izleridir! Savaşlar, dünde kalmış zamandan bugüne yansıyan kronik çocukluk çağı travma öyküleri bulunan dissosiye yetişkinlerin psikotoplumsal sabotajlarıdır. Bir ''dissosiyatif bumerang'' gibi uzaklaştırılamayan hatta kuşaklararası bir geçiş gösteren bireysel ve toplumsal travmatik yaşantıların ''sessiz çığlıkları'', ''saklı gözyaşları'', ''amnezik yansıları'', ''dominatik etkileri'' ve ''psikopatolojik izleri'', günümüzde vandalizm, terör ve savaşlara hatta soykırımlara transforme olarak bizleri karşılamaktadır. Travmatize edilerek kontrol kurulan hatta yönetilen bireyler ve toplumlar kendilerinin sağlıklı yanlarını yeniden aktive ederek başlatacakları ''dissosiyatif devrimler'' aracılığı ile savaşlardan, baskıdan ve esaretten ya da gönüllü kölelikten kurtulabilirler. Dissosiyatif devrimler, baskı kurularak ve travmatize edilerek kontrol edilen hatta yönetilen bireylerin ve toplumların dominant liderleriyle olan psikotoksikojen bağlarını kesmeleri ve özgürleşmeleri adına yaptıkları eylemlerin bütünüdür ki bu eylemlerle birlikte ancak ve ancak ''psikotoplumsal bilinç alyansı'' ve ''kuşaklararası gelişim'' imkanlı kılınır.
Anahtar Kelimeler: Dissoanalitik psikotarih; dissoanaliz; savaş travması; soykırım; baskı; çocuk istismarı
ABSTRACT
The hypothesis of the singularity of consciousness, which is an individual experience with its subjective and objective components, in the face of encompassing dissociative reactions associated with traumatic experiences, is not an experimentally verifiable phenomenon. The ''theory of dissoanalysis'', structured on an axis that has the closest interactional dynamic with each individual and social element of the ''multiple consciousness system'' and ''multiple memory phenomenon'' conjugated with traumatic experiences, has its scientific roots in modern psychotraumatology studies conducted by Ozturk, a trauma therapist and a psychohistorian. Based on trauma and dissociation studies, i.e. modern psychotraumatology paradigms and modalities, the ''Dissoanalysis Theory'', structured by Ozturk with the aim of creating a functional society consisting of empathetic, prudent, just, peaceful, and capable individuals, made it possible for the emergence of ''dissoanalytic psychohistory'' from a psychosocial perspective. Dissoanalytic psychohistory, which is the dissoanalysis of the traumatic history of humanity and the construction of a new societal reality, both analyzes and integrates the dissociative components of societies with absolute reality. Dissoanalytic psychohistory offers much more effective and applicable strategies than psychology, psychiatry, anthropology, and sociology to prevent childhood traumas and wars. Therefore, it is thought that dissoanalytic psychohistory will continue to progress by both dominating and comprising all other related disciplines soon. From the perspective of dissoanalytic psychohistory, wars are the millennial cries of children whose hearts are broken and left to loneliness, or their revenge, or even the psychological traces of the millennial traumatic experiences of children whose smiles have been stolen! Wars are psychosocial sabotage of dissociated adults with chronic childhood trauma histories reflected from the past to the present. The ''silent screams'', ''hidden tears'', ''amnesic reflections'', ''dominant effects'' and ''psychopathological traces'' of individual and social traumatic experiences that cannot be removed like a ''dissociative boomerang'' and even show an intergenerational transmission meet us today, transforming into vandalism, terrorism, wars and even genocides. Individuals and societies that are controlled and even ruled by traumatizing can be freed from wars, oppression and captivity or voluntary slavery through ''dissociative revolutions'' that they will initiate by re-activating their healthy parts. Dissociative revolutions are the whole of the actions taken by individuals and societies that are controlled or even managed by oppression and traumatization in order to break their psychotoxicogen bonds with their dominant leaders and to liberate them and with these actions, only ''psychosocial consciousness alliance'' and ''intergenerational development'' are made possible.
Keywords: Dissoanalytic psychohistory; dissoanalysis; war psychology; genocide; oppression; child abuse
The hypothesis of the singularity of consciousness, which is an individual experience with its subjective and objective components, in the face of encompassing dissociative reactions associated with traumatic experiences, is not an experimentally verifiable phenomenon. The ''theory of dissoanalysis'', structured on an axis that has the closest interactional dynamic with each individual and social element of the ''multiple consciousness system'' and ''multiple memory phenomenon'' conjugated with traumatic experiences, has its scientific roots in modern psychotraumatology studies conducted by Ozturk, a trauma therapist and a psychohistorian. Based on trauma and dissociation studies, i.e. modern psychotraumatology paradigms and modalities, the ''Dissoanalysis Theory'', structured by Ozturk with the aim of creating a functional society consisting of empathetic, prudent, just, peaceful, and capable individuals, made it possible for the emergence of ''dissoanalytic psychohistory'' from a psychosocial perspective. Dissoanalytic psychohistory, which is the dissoanalysis of the traumatic history of humanity and the construction of a new societal reality, both analyzes and integrates the dissociative components of societies with absolute reality. Dissoanalytic psychohistory offers much more effective and applicable strategies than psychology, psychiatry, anthropology, and sociology to prevent childhood traumas and wars. Therefore, it is thought that dissoanalytic psychohistory will continue to progress by both dominating and comprising all other related disciplines soon. From the perspective of dissoanalytic psychohistory, wars are the millennial cries of children whose hearts are broken and left to loneliness, or their revenge, or even the psychological traces of the millennial traumatic experiences of children whose smiles have been stolen! Wars are psychosocial sabotage of dissociated adults with chronic childhood trauma histories reflected from the past to the present. The ''silent screams'', ''hidden tears'', ''amnesic reflections'', ''dominant effects'' and ''psychopathological traces'' of individual and social traumatic experiences that cannot be removed like a ''dissociative boomerang'' and even show an intergenerational transmission meet us today, transforming into vandalism, terrorism, wars and even genocides. Individuals and societies that are controlled and even ruled by traumatizing can be freed from wars, oppression and captivity or voluntary slavery through ''dissociative revolutions'' that they will initiate by re-activating their healthy parts. Dissociative revolutions are the whole of the actions taken by individuals and societies that are controlled or even managed by oppression and traumatization in order to break their psychotoxicogen bonds with their dominant leaders and to liberate them and with these actions, only ''psychosocial consciousness alliance'' and ''intergenerational development'' are made possible.
Keywords: Dissoanalytic psychohistory; dissoanalysis; war psychology; genocide; oppression; child abuse
.: Process List